Serdecznie zapraszamy na nabożeństwo, które odbywa się w niedziele i studium Biblii, które obecnie odbywa się w środy.

• Niedziela 11:00
• Środa 18.00

Nabożeństwo niedzielne

Nabożeństwo niedzielne składa się z dwóch części:

Pierwsza część

Pierwsza część to Wieczerza Pańska. Rozpoczyna się śpiewem i modlitwą. Ta uroczysta pamiątka została ustanowiona przez Pana Jezusa w tę noc, w której został zdradzony i wydany w ręce oprawców. Po zakończeniu obchodzenia pamiątki baranka wielkanocnego ze Swoimi uczniami, Pan Jezus rozpoczął tą część społeczności, którą wierzący nazywamy Wieczerzą Pańską. Ewangelista Łukasz zanotował:

„A wziąwszy chleb i podziękowawszy, łamał i dawał im mówiąc: to jest ciało Moje, które się za was wydaje; to czyńcie na moją pamiątkę. Podobnie i kielich, gdy było po wieczerzy, mówiąc: ten kielich jest nowym przymierzem we krwi Mojej, która się za was wylewa.” Łk 22,19-20.

Mamy sposobność do wspominania. Zbawiciel rzekł: „To czyńcie na pamiątkę moją”. Jest to chwila, czasie której wspominamy Jego cierpienie i śmierć, ofiarowanie Jego ciała, przelewanie Jego krwi. Golgota , z wszystkimi tymi sprawami, staje tutaj przed oczyma serc uczestników. Gdy Zbór w ten sposób wspomina Mękę Pana Jezusa, nie jest rzeczą możliwą aby z serc wierzących nie wznosiła się modlitwa i uwielbienie ku Bogu. Tak więc Wieczerza Pańska jest chwilą uwielbienia Boga za wszystko, czym On jest i co czynił. Jest też wydawaniem jawnego świadectwa i jedności ciała Chrystusowego. Chleb jest obrazem całego ciała Chrystusowego, składającego się wszystkich wierzących. Biorąc udział w łamaniu chleba, wierzący daje wyraz temu, że jest jedno z każdym prawdziwym dzieckiem Bożym. Przez picie wina przyznaje, że jest jedną całością z każdym, który równie jak on został oczyszczony przez świętą krew.

”Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czyż nie jest społecznością krwi Chrystusowej? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest społecznością ciała Chrystusowego? Ponieważ jest jeden chleb, my, ilu nas jest, stanowimy jedno ciało, wszyscy bowiem jesteśmy uczestnikami jednego chleba.” 1 Koryntian 10, 16-17.

Ponadto Wieczerza Pańska stale nam przypomina, że Ten, który ustanowił tę pamiątkę, przyjdzie znów!

„Albowiem, ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie , aż przyjdzie.” 1 Koryntian 11,26.

Tak więc wierzący nie tylko patrzy wstecz na Golgotę i wspomina Pana w Jego śmierci, nie tylko patrzy w górę, do Tronu Bożego i składa Mu dzięki za dokonanie odkupienia, lecz patrzy również i w przyszłość, oczekując tego momentu, gdy Pan zstąpi i zabierze do Siebie oczekujący Nań lud.

Wieczerza Pańska jest tylko dla tych, którzy zostali odkupieni, oni są zaproszeni do wzięcia udziału i do wnikania w świętość tej kosztownej pamiątki. Chrześcijanie przystępując do niej winni doświadczać samych siebie.

„Niechże więc człowiek samego siebie doświadcza i tak niech je z chleba tego i z kielicha tego pije. Albowiem kto je i pije niegodnie, nie rozróżniając ciała Pańskiego, sąd własny je i pije.” 1 Koryntian 11,28-29.

Druga część

Drugą część nabożeństwa stanowi usługa Słowem Bożym.

Oprócz śpiewu i modlitw kulminacyjnym punktem tej części nabożeństwa jest usługa braci Słowem Bożym. Jest to czas oddziaływania różnych darów, które Pan dał w celu aby Zbór był zbudowany, upomniany, pocieszony i pouczony.

„Cóż tedy, bracia? Gdy się schodzicie, jeden z was służy psalmem, inny nauką, inny objawieniem, inny wykładem; wszystko to niech będzie ku zbudowaniu.” 1 Koryntian 14,26.

„A wszystko niech się odbywa godnie i w porządku.” 1 Koryntian 14,40.

Powrót do pierwotnej postaci zgromadzeń jest drogą wiary. Gdy jesteśmy przekonani, że obecnie istnieje wciąż ta sama moc Ducha świętego, wolno nam tej mocy zaufać, że może ona dać to, co służy zbudowaniu Zboru.

Duchowe prowadzenie nie znaczy tego, co działanie Ducha – ale postępowanie według Słowa. Duch Święty nigdy nie prowadzi nas do sprzeczności wobec pisanego Słowa, lecz zgodne ze Słowem i w Słowie. Dlatego powinniśmy korzystać z możliwości wzajemnego pouczenia i napominania oraz „budować siebie samych w oparciu o najświętszą a wiarę”. Judy20.

Ludzie mogą tylko przekazywać. Moc spoczywa w Słowie i w Duchu. Dlatego ludzka działalność nie może być przeceniona: „ani ten, co sadzi, jest czymś, ani ten, co podlewa, lecz Bóg, który daje wzrost” 1 Koryntian 3,7.

Dla wierzącego: „Słowo twoje jest pochodnią nogom moim i światłością ścieżkom moim” Psalm 119,105.